Terwijl kleine landen als Denemarken, Belgie en Nederland hun bieren tot ver over hun grenzen exporteren en zo een belangrijke stempel drukken op de bierstijlen wereldwijd, heeft Engels bier, geproduceerd in een land dat ooit over omvangrijke koloniën beschikte, zijn bierstijlen nooit echt verder weten te krijgen dan het eigen eiland. De eigenlijke trots van het Engelse bier is draught (uitgesproken: draft) bier. Men kan dit omschrijven als ‘tapbier’, als ‘bier getapt uit de kraan en afkomstig uit het vat’. Zo’n omschrijving is echter niet nauwkeurig meer, want keg bier zou er ook onder vallen, maar dat is toch wezenlijk anders. Draught bier is levend Engels bier, dat op natuurlijke wijze gerijpt is, zonder dat er kunstmatig koolzuur aan is toegevoegd en zonder dat het door pasteurisatie gestabiliseerd is.
Als het goed is, wordt het getapt met een echte, ouderwetse handpomp, maar jammer genoeg zijn deze al op vele plaatsen verdwenen. Handpompen schijnen in de pubs, waar de liefhebbers van Engels bier huizen, weer hun entree te maken.
Ale is het traditionele, eigen, opperbeste, hooggegiste bier; beer is de verzamelnaam voor allerlei buitenlandse ‘eigenaardigheden’, zoals pils. Want al is met name het pilsner in Groot-Brittannië aan een ongehoorde opmars bezig (zij het tientallen jaren later dan elders), de Brit blijft chauvinistisch: ‘British is best!’
